Είναι 25 Νοεμβρίου 2020. Οι γυναικοκτονίες δεν έπαψαν. Θα πάψουν ποτέ; Τι λέτε; Για να συμβεί αυτό πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα. Και μάλλον, όπως κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει είναι άμεση ανάγκη να γίνουν. Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε άλλες νεκρές. Επειδή δεν αντέχουμε ν΄ ακούμε σχεδόν κάθε βδομάδα στις ειδήσεις: άντρας σκότωσε τη γυναίκα του, την αγαπούσε, τη σκότωσε από έρωτα, δεν είχε δώσει δικαιώματα, τη ζήλευε, ήταν παθιασμένος, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Για να πάψει αυτό να συμβαίνει πρέπει να σκάψουμε βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μας. Κι ότι κι αν μας έχουν μάθει επιβάλλεται να το γκρεμίσουμε. Γιατί οι γυναίκες δεν έρχονται στον κόσμο με υπερδυνάμεις. Οι γυναίκες δεν είναι υπεύθυνες για την ισορροπία, τη γαλήνη της οικογένειάς τους και του συζύγου τους. Η γυναίκα κρατάει το σπίτι, γυναίκα είσαι θα τον καταφέρεις, ο άντρας να σε ξέρει από τη μέση και κάτω, άντρας είναι, οι άντρες είναι σαν παιδιά και πληγώνονται. Θα τα έχετε ακούσει όλοι πάμπολλες φορές και πιθανώς να τα έχετε κάνει τρόπο ζωής. Όμως όχι. Όταν δυο ενήλικες αποφασίζουν να συμβιώσουν είναι εξίσου υπεύθυνοι για τη σχέση τους, το σπίτι τους, τα παιδιά τους. Οι γυναίκες δεν είναι εδώ για να ηρεμούν και να κρατούν τις ισορροπίες. Πόσο μεγάλο βάρος είναι αυτό, έχετε αναλογιστεί; Κι όχι η γυναίκα δεν χρειάζεται να πείσει τον άντρα με κανέναν τρόπο για τίποτε. Το ζευγάρι αποτελείται από δυο ανθρώπους, ισότιμους, που ζουν μαζί, μοιράζονται στιγμές και λύνουν από κοινού τα προβλήματα, είναι μια ομάδα, κανείς δεν είναι κατώτερος από κανέναν.
Όμως ακόμη λοιπόν και σήμερα, κάτω από την είδηση μιας γυναικοκτονίας διαβάζουμε σχόλια όπως : θα του τα πρηξε, η καραντίνα φταίει, ο άντρας έχει πολλά στο κεφάλι του κι η άλλη πρέπει να ξέρει πότε να κλείνει το στόμα της. Άλλος πάλι θίγεται με τον όρο γυναικοκτονία. Ναι, σκότωσαν μια γυναίκα και το πρόβλημα ήταν γιατί δεν το αποκαλούμε ανθρωποκτονία. Μήπως γιατί σχεδόν κάθε βδομάδα ακούμε για ένα έγκλημα από ανδρικό χέρι; Μήπως επειδή όλοι έχουμε μια γνωστή, φίλη, συγγενή που έχει κακοποιηθεί;
Πολλοί είναι αυτοί που ωρύονται πως ο φεμινισμός δεν μας χρειάζεται. Φυσικά. Γιατί να μας χρειάζεται; Αφού πλέον κανένας εργοδότης ή πελάτης δεν μας παρενοχλεί. Αφού καμιά μας δεν κακοποιείται. Αφού δεν μας απολύουν από τις δουλειές μας όταν μένουμε έγκυες. Αφού παίρνουμε ίδιους μισθούς με τους άντρες. Αφού κανείς πλέον δε μας ρωτά :καλά δε θα κάνεις παιδιά; Αφού οι σύζυγοί μας μοιράζονται μαζί μας ισότιμα όλες τις οικιακές εργασίες. Αφού δε φοβόμαστε όταν περπατάμε στο δρόμο. Δεν κοιτάζουμε πίσω απ’ τον ώμο μας 5-6 φορές. Δεν μας χουφτώνουν στα λεωφορεία. Καμιά μας δε τη βιάζουν και δε τη σκοτώνουν. Καμιά μας δε της επιβάλλουν τι ρούχα να φορέσει και πώς να μιλήσει. Καμιά μας δε τη χλευάζουν όταν δέχεται σεξουαλική παρενόχληση.
Όλα είναι καλά στην κοινωνία μας, κυλούν ήσυχα και όμορφα για όλους. Μονάχα που και που ακούγεται μια φωνή στις ειδήσεις που μας ενημερώνει πως σκότωσαν μια γυναίκα μπροστά στα παιδιά της. Ή για ένα κορίτσι που το βίασαν και το δολοφόνησαν.
Ίσως όλα αλλάξουν όταν αποτινάξουμε από πάνω μας όσα μας έμαθαν οι παλαιότερες γενιές . Ίσως αν διαβάσουμε, αν ανοίξουμε το μυαλό μας, αν μεγαλώσουμε παιδιά που θα σέβονται το ένα το άλλο ανεξάρτητα από το φύλο τους. Όταν δεν θα αποκαλούμε τους γιους μας «άντρακλες» από την κούνια, όταν δεν θα μαθαίνουμε στα κοριτσάκια να κλείνουν τα πόδια τους για να μη προκαλούν και να δέχονται τα χτυπήματα των αγοριών επειδή «βρε του αρέσεις γι’ αυτό σε πειράζει». Μήπως και πάψουμε να ξέρουμε όλοι μια κακοποιημένη ή μια δολοφονημένη.
Γράφει η Φρόσω Αποστόλου
“Bon Vivant” : “Αυτός που του αρέσει να απολαμβάνει τα καλύτερα πράγματα στη ζωή”. Το “Bon Vivant” δημιουργήθηκε λοιπόν για να μοιραστώ μαζί σας ότι όμορφο απολαμβάνω. Εδώ θα βρείτε επίσης λογοτεχνικά κείμενά μου καθώς και προτάσεις βιβλίων. Στη στήλη Social Media υπάρχουν ενδιαφέρουσες σελίδες ανθρώπων από το instagram & το facebook. Αναζητήστε ότι σας αρέσει στις στήλες του Bon Vivant κι ελάτε να απολαύσουμε μαζί τη ζωή.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα και ζω στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα Τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων στο ΤΕΙ Θεσσαλίας. Σήμερα ασχολούμαι με τον τομέα του τουρισμού αφού διατηρώ μαζί με τον σύζυγό μου την εταιρία ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων “Your Urban Stay”στη Θεσσαλονίκη.
Αγαπώ να γράφω και να διαβάζω. Το πρώτο μου μυθιστόρημα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή το 2017 με τίτλο ” Η καγκελόπορτα της αγάπης”.
Αγαπώ το καλό φαγητό, τις ωραίες σειρές, τις στιγμές με τους αγαπημένους μου και τα ταξίδια!
